Het mooiste applaus
Dit was het mooiste applaus dat ik ooit gekregen heb. Ik sprak samen met Qadir voor een volle zaal in Nederland. Staande ovatie. Toen de dagvoorzitter wilde overnemen met het verdere verloop van de dag stond een mevrouw recht. Ze stelde beleefd voor om allemaal nog even te mogen blijven zitten en het twee minuten stil te maken om echt te kunnen laten doordringen wat ze zonet allemaal gehoord en ervaren hadden. En zo gebeurde. Slechts bij mondjesmaat verlieten de aanwezigen nadien zachtjes pratend de zaal. Alsof ze deze ervaring niet wilden loslaten. De broodjes en de orde van de dag mochten even wachten. Het is het mooiste applaus dat een mens zich kan dromen. Het applaus zonder handen. Stilte is iets anders dan zwijgen: het is kwaliteitsvolle aandacht.
Het is nu bijna tien jaar geleden dat ik in twee praatshows op televisie (De Wereld Draait Door in Nederland en Reyers Laat in België) op de vraag naar ‘iets concreets dat ons gelukkiger kan maken’ antwoordde: ‘Zullen we even zwijgen? Durven we het ook in een talkshow even twee minuten gewoon stil maken?’. Het leverde spraakmakende televisie op: ‘een talkshow waarin ze zwijgen’. Je zag mensen in het publiek eerst even schrikken en zich daarna glimlachend overleveren aan een bijzonder en bewust moment van kwaliteitsvolle aandacht. Bij ‘De Wereld Draait Door’ bleek het zelfs een van de kijkcijferhits te zijn en toen presentator Matthijs van Nieuwkerk twee jaar geleden afscheid nam, noemde hij die twee minuten stilte een van de tien meest beklijvende momenten uit het hele programma. Een opmerkelijke uitspraak voor een snelprater als hij. Een talkshow waarin ze zwijgen …
We hebben net zoveel behoefte aan stilte als aan slaap. Onderzoek leert ons dat tijdens stilte onze hersencellen vernieuwen en dat beïnvloedt ons welzijn, ons geheugen en ons leerproces. Daardoor worden we nadien ook actiever en creatiever. Uit stilte spreekt vertrouwen. Bovendien creëert stilte afstand en ruimte, rust en tijd. In stilte leren we luisteren, worden we ons bewuster van wie we zijn en voelen we ons inniger verbonden met alles en iedereen om ons heen. Dat was waarschijnlijk ook het gevoel dat de mevrouw in de zaal wilde oproepen met het waarderend Applaus Zonder Handen. Dankbaar reden we in stilte naar huis.