Wie zilver haalt is een loser
Dit is onze wereld. Wie zilver wint op een wereldkampioenschap is een loser! En hij zal het geweten hebben. Hij moet deemoedig het hoofd buigen voor de Sluwe Winnaar. Een jeugd en een leven heeft hij gewijd aan een passie. Vul maar in met je eigen passie. En dan geraak je uiteindelijk op dat erepodium. Waw! Maar genieten van je wereldprestatie zit er niet in. Losers zijn wij allemaal. Op bedevaart naar Het Wereldkampioenschap In De Modder, met gesponsorde vip-tickets van de baas.
Ondertussen zitten in ons land alleen al meer dan 445.000 mensen langer dan één jaar ononderbroken thuis van hun werk wegens ‘langdurige ziekte’. We zitten thuis met onze zilveren medaille bevend in de hand. Hard gewerkt, maar niet hard genoeg. Deemoedig moeten we het hoofd buigen voor de winnaar naast ons. Die nog niet weet dat ook zijn dagje komt om het hoofd erbij neer te leggen.
Als zilver niet genoeg is, wat moet dan nummer 243 zeggen? Of wie niet eens een fiets heeft of al lek is gereden voor de wedstrijd begonnen is? Of wie wel wil maar stokken in de wielen krijgt gestoken?
Uit micro-onderzoek van de glimlach van winnaars op het sportpodium weten we dat de gelukkigste inderdaad de winnaar van goud is. Een leven lang getraind en nu de erkenning en het applaus van de wereld! Waw! Als geluk objectief was, zou de tweede gelukkigste de winnaar van zilver moeten zijn. Maar geluk is nooit objectief. Het is relatief. We bekijken ons altijd in relatie met de anderen. De winnaar van zilver is maar zo gelukkig als de 7ste of de 8ste. Vaak durft hij zijn medaille niet eens tonen. Beschaamd voor de hoon van wie staat te lachen in de Modderpoel Aan De Kant.
De tweede gelukkigste is brons. Hij vergelijkt zich niet met de winnaar maar met al die anderen die nooit op het podium zijn geraakt. En hij zal nog gelukkiger worden als hij zich niet ‘horizontaal’ vergelijkt met de andere kanshebbers, maar ‘verticaal’ met waar hij zelf vandaan komt. Zoiets heet ambitie. Ambitie komt uit jezelf. Een schitterende drijfveer naar beter. Niet omdat je een ander wil verslaan maar omdat je het beste uit je zelf wil halen. Er zijn trouwens zelfhulpgroepen voor gouden medaille winnaars: hun geluk blijft nooit duren. Voor goud gaan is prima. Leg de lat van je dromen maar lekker hoog als je je daar goed bij voelt. Maar ga nooit door het leven als de winnaar van de zilveren medaille. Er is altijd (altijd!) iemand die sneller en knapper is dan jij. Vergelijken doodt je, ambitie vergroot je.
Ondertussen is ook het Belgische Hockeyteam met hangende schouders terug gekeerd van het wereldkampioenschap, zo zien we op tv. Ze haalden zilver. In een discipline waar Belgen jarenlang niets betekenden. Maar ze hadden kunnen winnen! Waren die vermaledijde Duitsers toch maar niet op hun pad gekomen! De reporter stond hen op te wachten op de luchthaven. Hij wreef het zout stevig in de wonde. Antwoordde de kapitein: ‘Ja, we zullen tijd nodig hebben om deze nederlaag te verteren …’ De jongen had met zijn ploeg net zilver gehaald in het wereldkampioenschap waarvan anderen slechts kunnen dromen. Maar de medaille, nee, die durfde hij niet tonen. Losers zijn wij. Allemaal. In de ons opgelegde rat race van het leven.